Περί λειόκαννων

Από την αρχή της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, το αντικείμενο με το οποίο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος ο άνθρωπος ήταν το όπλο.
Αντικείμενο συλλογής τροφής, επιβίωσης, άμυνας, πέρασε πολλά στάδια εφευρέσεων και τροποποιήσεων μέχρι να φτάσει στις μέρες μας στην μορφή που ξέρουμε.
Στην αρχή με δραστικό βεληνεκές μερικών μέτρων(μαχαίρια, ακόντια, τόξα) προορίζονταν για εξεύρεση τροφής και άμυνα από τα άγρια θηρία.
Στην συνέχεια καθώς η ανάγκη το επέβαλε, οι ανακαλύψεις ήταν πολλές και σοβαρές.
Η κινητήριος δύναμη των σύγχρονων πλέον όπλων (εκρηκτική σκόνη), εμφανίζεται από αναφορές περί τον δωδέκατο αιώνα στην Κίνα.
Το πρώτο λειόκαννο κανόνι εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα με ‘’πρωτόγονες’’ ακόμα μεθόδους λειτουργίας.
Η μεγαλύτερη ανάπτυξη στα λειόκαννα επήλθε μεταξύ 1800-1900 και αργότερα.
Ανακαλύφθηκε το φυσίγγιο κεντρικής πυροδότησης, το λειόκαννο εσωτερικών σφυρών που όπλιζαν με το άνοιγμα του όπλου (Άνσον και Ντίλι 1875), και πλήθος άλλων καινοτομιών, με τελευταίες αυτές του John Browning στα γνωστά αλληλεπίθετα (super posse), μονή σκανδάλη κλπ.

Η αγάπη προς τα κυνηγετικά λειόκαννα είναι ένα πάθος αδιαμφισβήτητο και γνώριμο σε όλους τους οπλόφιλους της γης Είναι ο φόρος τιμής που αποδίδουμε σε όλους αυτούς που για αιώνες έως και τις μέρες μας, είναι σκυμμένοι πάνω από μια μέγκενη και με μια λίμα ή ένα κοπίδι στο χέρι, μεταφέρουν για χιλιάδες εργατώρες το πάθος και το μεράκι τους πάνω στο κρύο μέταλλο, δίνοντάς του μορφή και ψυχή.

Η γοητεία που ασκεί ένα λειόκαννο πάνω μας δεν έχει σχέση με το αν μπορούμε να το αποκτήσουμε ή όχι, παράγεται από αυτό καθ’ αυτό το αντικείμενο άσχετα με την χρήση του ή μη.
Ένα μεγάλο ωραίο σπίτι όπως και ένα ακριβό αυτοκίνητο δεν είναι άχρηστα αντικείμενα επειδή εμείς δεν μπορούμε να τα αποκτήσουμε.
Ο βαθμός γοητείας που εκπέμπει ένα όπλο είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.
Ένας από αυτούς είναι και ο τρόπος κατασκευής του.
Τα λειόκαννα χωρίζονται (εκτός από τις τρεις κατηγορίες, πλαγιόκαννα-αλληλεπίθετα-αυτογεμή) σύμφωνα με τον τρόπο κατασκευής τους, σε αυτά που παράγονται από βιομηχανοποιημένη γραμμή παραγωγής, και στα χειροποίητα.
Ποια η διαφορά όμως, αφού και τα δύο κάνουν την δουλειά για την οποία προορίζονται, να καταβάλουν το θήραμα, να πετυχαίνουν τον στόχο.
Το λειόκαννο σαν σύνολο αποτελείται από δεκάδες κομμάτια μετάλλου και ξύλου.
Το μέγεθος των μεταλλικών εξαρτημάτων ξεκινά από μερικά χιλιοστά του μέτρου και φτάνει στο μεγαλύτερο κομμάτι που είναι οι κάννες.
Τα ξύλινα μέρη του όπλου, το κοντάκι και ο ξυστός (πάπια), δημιουργούνται από ρίζες καρυδιάς ειδικά επεξεργασμένες και φινιρισμένες.
Η διαφορά βρίσκεται λοιπόν στον τρόπο κατασκευής και συναρμολόγησης αυτών των κομματιών.
Στα μέν όπλα μαζικής παραγωγής όλες οι εργασίες γίνονται από αυτόματες μηχανές όπου ο άνθρωπος έχει απλώς την επίβλεψη και τον τελικό έλεγχο.
Στα δέ χειροποίητα ο άνθρωπος έχει τον πρώτο λόγο σε όλες τις εργασίες. Από το να παρθούν τα μέτρα του σωματότυπου του πελάτη, από την κατασκευή, λείανση και τοποθέτηση των εξαρτημάτων, απο την επιλογή των ποιοτικότερων ξύλων, έως τον τελικό έλεγχο. 

Κάπου εκεί παρεμβάλλεται και η εργασία του ‘’στολίσματος’’ του όπλου που για τους περισσότερους από εμάς κατέχει ίσως την σημαντικότερη θέση μαζί με την ομορφιά και την μαγεία των ‘’νερών’’ του ξύλου, στην ιεραρχία των ‘’ιερών ‘’ εργασιών ενός χειροποίητου όπλου.
Σε ένα εργαστήριο κατασκευής τέτοιων όπλων, η ποιότητα των υλικών, η εμπειρία των μαστόρων, η ποιότητα της εργασίας τους, η αφοσίωσή τους, θα πρέπει να βρίσκονται ανα πάσα στιγμή στο ύψιστο σημείο ώστε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο.
Θα πρέπει το αντικείμενο όχι μόνο να είναι λειτουργικό, αλλά τα δεκάδες μικροεξαρτήματα που το αποτελούν, να κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις κάτω από υπερβολικές πιέσεις αερίων, κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες και για πάρα πολλές δεκαετίες.
Για αυτό το αποτέλεσμα, τα μεγάλα ονόματα της οπλοκατασκευής έχουν μοχθήσει πολύ και πιστέψτε με έχουν κερδίσει το ‘’βαρύ όνομά τους’’ επάξια.
Πιστεύω να σας έδωσα να καταλάβετε, το γιατί κρατώντας και επωμίζωντας ένα τέτοιο όπλο, γευόμαστε την γοητεία του, έστω και αν δεν είναι δικό μας.