Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Εποικοδομητικός διάλογος...

Πολλές φορές διαβάζουμε κάποιο κείμενο και μας μένει αποτυπωμένο για ώρα.
Διάβασα λοιπόν και εγώ έναν διάλογο που ανάρτησε το φιλικό ιστολόγιο Κένταυρος Χείρων.
Το αναδημοσιεύω όπως είναι.

Μα καλά, σκοτώνεις τα πουλάκια ???

Προχθές το Σάββατο, μόλις γύρισα από κυνήγι στο πιο δύσκολο περδικοτόπι που έχω πάει έως τώρα, συνάντησα τυχαία κάτω από το σπίτι μου ένα γνωστό, φανατικό εντουρά (θα τον βαφτίσω Λάκη μιας και δεν έχει σημασία το όνομά του) με τον οποίο μόλις με είδε να βγάζω από το αυτοκίνητο όπλο και σκυλί ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Λάκης: Μα καλά, είχες πάει να σκοτώσει πουλάκια;
Εγώ : Είχα πάει να κυνηγήσω μα δεν κατάφερα να στριμώξω τις πέρδικες. Βλέπεις είναι όλο το βουνό δικό τους και όπου θέλουν πάνε.
Λ: Χαίρομαι που δεν τα κατάφερες.
Ε: Γιατί ρε φίλε χαίρεσε;
Λ: Τα λυπάμαι τα καημένα.
Ε: Μα από όσο ξέρω και εσύ τρως κρέας, αν είναι καημένες οι πέρδικες και τα άγρια ζώα τότε τι είναι τα αρνάκια, τα γουρουνάκια, τα κοτοπουλάκια;
Λ: Αυτά δεν τα σκοτώνω όμως εγώ (!!!)
Ε: Μα αν υποθέσουμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα φόνο, τι είναι πιο τίμιο, να τον κάνουμε μόνοι μας ή να βάλουμε κάποιον άλλο να το κάνει για μας; Άσε που τα ζώα που τρώμε από τον κρεοπώλη είναι ήμερα, έχουν μάθει να έρχονται κοντά μας γιατί τα ταϊζουμε, δεν έχουν κανένα ένστικτο ή ικανότητα να μας ξεφύγουν και πολλά από αυτά τα σκοτώνουμε σε βρεφική ηλικία, αυτά που κυνηγάω εγώ είναι πολύ πιο ικανά από εμένα γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές κερδίζουν αυτά και όχι εγώ.
Λ: Μα πως μπορείς να σκοτώνεις πουλάκια;
Ε: Δεν σκοτώνω, κυνηγάω. Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Για να καταλάβεις σήμερα πήγα στο τάδε σημείο που πας και εσύ με την παρέα σου για εντούρο, άφησα εκεί το αυτοκίνητο και ανέβηκα … (του εξήγησα τη διαδρομή που ακολούθησα μιας και το μέρος το ήξερε). Θεωρείς τόσο εύκολο να ανέβεις ως εκεί;
Λ: Δεν παλάβωσα να ανέβω αυτά τα κατσάβραχα !
Ε: Οπότε γιατί το θεωρείς τόσο απλό, ότι δηλαδή απλά σκοτώνω πουλάκια.
Λ: Μα αυτό δεν κάνεις, πουλάκια δε σκοτώνεις;
Ε: Αν ήθελα απλά και μόνο να σκοτώνω θα δούλευα σε σφαγείο, σου ξανάπα, κυνηγάω δεν σκοτώνω για πλάκα και ανεξέλεγκτα.
Λ: ‘Οπως και να το κάνουμε όμως, πουλάκια σκοτώνεις.
Δεν κάθησα να συνεχίσω τη συζήτηση, δεν είχα άλλο κουράγιο, όχι μόνο γιατί πονούσαν τα πόδια μου μετά από ένα πεντάωρο στα κατσάβραχα, αλλά και γιατί ότι και να έλεγα στο φίλο μου το Λάκη για το κυνήγι, αυτός το μόνο που ήθελε να κρατήσει ήταν αυτό που ήδη ήξερε, ότι σκοτώνω τα πουλάκια.

Ακόμα και να του έλεγα ότι φέτος 2 φορές εγώ και ο συγκυνηγός μου τρέξαμε να σβήσουμε φωτιές στο συγκεκριμένο μέρος, ότι την Καθαρά Δευτέρα που είχε χιονίσει άλλοι πήραν τα παιδιά τους και έφτιαχναν χιονάνθρωπους ενώ εγώ πήρα τα δικά μου και πήγαμε να ρίξουμε καλαμπόκι στα “καημένα τα πουλάκια”, ότι όλο το καλοκαίρι φύλαγα τα βράδια για φωτιές και λαθροθήρες, ότι ανέβαινα όποτε μπορούσα να κοιτάω αν έχουν οι ποτίστρες που έχει βάλει ο Κυνηγετικός Σύλλογος Λαμίας νερό, ο Λάκης θα συνέχιζε να μου λέει για τα πουλάκια που σκοτώνω.

Ίσως ο μόνος τρόπος για να καταλάβει ο φίλος μου ο Λάκης τη διαφορά μεταξύ του “σκοτώνω” και “κυνηγάω” είναι να τον πάρω μαζί μου μια φορά, πως να τον πείσω όμως να “παλαβώσει”, να αφήσει το κρεβάτι του πολύ πριν χαράξει η μέρα και να ανέβει μαζί μου τα κατσάβραχα μέσα στα πουρνάρια, βλέπεις “δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια” όπως λέει και ο Ξυλούρης …

2 σχόλια:

  1. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και την αναδημοσίευση !
    Κενταυρος Χείρων (Κατά κόσμον Νικόλας Αρμούτης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή